गॅलरी

सुजाता गाडी प्रचंड वेगात चालवते हे मला माहीत होतंच. ८ वर्षांपूर्वीचा अनुभव होता मला. आत्ताही तिने गाडी केम्प्स कॉर्नरपर्यंत झपाट्याने आणली.
“उजवीकडे घे.” मी म्हणालो.
तिने माझ्याकडे पाहिलं, “जसलोकला जायला डावीकडे वळायला हवं आपल्याला.”
“जसलोकला नाही जायचंय मला,” मी म्हणालो, “वळ उजवीकडे.” ती उजवीकडे वळून केम्प्स कॉर्नरच्या फ्लायओव्हरवर गेली.
“कुठल्या हॉस्पिटलमध्ये जायचंय तुला?”
“कुठल्याही नाही. डॉ. त्रिवेदींच्या घरी घेऊन चल मला.”
“काय?”
“हो. मी नंतर चेक अप करून घेईन. आत्ता मी व्यवस्थित आहे.”
“म्हणजे? ते पाय लटपटणं, खाली पडणं वगैरे..”
“हो, नाटक होतं. मला तुला राजनायकपासून दूर घेऊन जायचं होतं, म्हणून मी हे केलं.”
“वा! आता राजनायक दिल्ली ऑफिसला सांगेल की सीशियम त्याने शोधून काढलं. सगळं श्रेय त्याला मिळेल. धन्यवाद!”
मी गाडीत बसताना कॅमेरा, रिव्हॉल्व्हर आणि ते पोस्टर या तिन्ही वस्तू मागच्या सीटवर ठेवल्या होत्या. त्यातलं पोस्टर मी माझ्या हातात घेतलं आणि सरळ करून तिला दाखवलं. विशेषतः एक आसन. धनुरासन.
“हे काय आहे?”
“अलिशा त्रिवेदी योगासनं करते. नियमितपणे. त्यांच्या घरात जी व्यायामाची साधनं असलेली खोली आहे, तिथे रबरी मॅट्स टांगलेल्या आहेत.”
“हो. मग?”
“त्याच्याच बाजूला एक थोडा रंग उडालेली अशी आयताकृती जागा दिसलेली तुला? तिथे एखादं पोस्टर असावं असं कुणालाही बघितल्यावर वाटेल. तिथल्या चिकटपट्ट्यांमुळे भिंतीवर उमटलेल्या खुणा अजूनही आहेत.”
“हो. ते पाहिलं मी. त्याचं काय?”
“मी हे पोस्टर त्या ठिकाणी लावून पाहणार आहे,” मी ते पोस्टर तिच्यासमोर धरत म्हणालो, “माझी ९९% खातरी आहे की हे तिथे असलेलं पोस्टर आहे आणि जर ते तिथे फिट बसलं, तर या केसविषयी मला जे वाटतंय, त्याच्यावर शिक्कामोर्तब होईल. हे पोस्टर नजरूल हसनला सीशियमबरोबर मिळालं.”
“आणि जर ते फिट बसलं, तर काय अर्थ आहे त्याचा?”
“याचा अर्थ आपल्याला या खुनाचा कट जिने रचला, ती व्यक्ती मिळेल. इन फॅक्ट, ती तुमच्याच ताब्यात आहे. अलिशा त्रिवेदी.”
“काय?” तिच्या आवाजातला आणि नजरेतला अविश्वास मी लगेच टिपला. पण तसंही ती त्यावर विश्वास ठेवेल असं मला वाटलं नव्हतंच.
“हो. जर नजरूल हसनला हे पोस्टर आणि सीशियम मिळालं नसतं, आणि जर त्याने ते सीशियम चांदी आहे असं समजून त्याच्या ट्रकमध्ये ठेवलं नसतं आणि जर तो त्यामुळे बाधित होऊन जसलोकमध्ये भरती केला गेला नसता आणि जर आपल्याला हे राजश्री शेळकेमुळे समजलं नसतं, तर अलिशा त्रिवेदीने जगात अस्तित्वात नसलेली एक गोष्ट केली असती – परिपूर्ण गुन्हा. अ परफेक्ट क्राइम.”
“कम ऑन राजेंद्र! तुझं म्हणणं आहे की अलिशा त्रिवेदीने आंतरराष्ट्रीय स्तरावर काम करणार्‍या दहशतवाद्यांशी संधान बांधून तिच्या नवर्‍याचा खून करवला आणि तोही कशाच्या मोबदल्यात? सीशियमच्या?”
“नाही. अलिशा त्रिवेदीने खुनाचा कट ज्याच्याबरोबर रचला, तो दहशतवादी नाहीये. सीशियम कचर्‍यात फेकलेलं असणं या एका गोष्टीवरून हे सिद्ध होतं. तू स्वतः बोलून गेलीस – मुबीन आणि सकीब हे सीशियम चोरून मग कचर्‍यात का फेकतील? यावरून हे सिद्ध होतंय की ते कोणत्याही दहशतवाद्याने चोरलेलं नाही. ही सीशियमच्या चोरीची केस नाहीच आहे. ही केस सुरुवातीपासून आत्तापर्यंत खुनाची केस आहे. सीशियम, मुबीन, सकीब, अजित कालेलकर – हे सगळे आपल्याला गोंधळात पडण्यासाठी मुद्दामहून तयार केलेले धागेदोरे आहेत. रेड हेरिंग्ज.”
“आणि हे सगळं या पोस्टरने सिद्ध होतंय?”
“या पोस्टरमधल्या या चित्राने.” मी तिला दाखवलं. त्या चित्रात एक स्त्री धनुरासन करताना दाखवली होती. तिने तिचे हात पाठीमागे नेऊन आपल्या पायांचे अंगठे पकडले होते. त्यामुळे तिच्या शरीराला धनुष्याचा आकार आला होता. मग मी तिला माझ्याकडे असलेला अलिशा त्रिवेदीचा ईमेलमधला फोटो दाखवला.
“जर हे पोस्टर त्या जागी फिट बसलं, तर त्याचा अर्थ हा आहे की तिने आणि तिच्या साथीदाराने ते भिंतीवरून काढलं, कारण पोलीऑस किंवा एन.आय.ए. या कोणाच्याही लक्षात ते येणं त्यांना परवडण्यासारखं नव्हतं. समजा, आपण हे पाहिलं असतं आणि आपल्याला संशय आला असता तर?”
“ही तुझी थिअरी म्हणजे सगळा असंबद्ध प्रकार आहे.”
“अजिबात नाही. मी हे सिद्ध करू शकतो.”
“कसं?”
“त्याच्याचसाठी आपण चाललोय ना तिच्या घरी.”
“तुझ्याकडे चावी असेलच तिच्या घराची.”
“अर्थात!”
आम्ही एव्हाना मरीन ड्राइव्हच्या शेवटाकडे आलो होतो. इथून कफ परेडला जायला जेमतेम ५-७ मिनिटं लागली असती.
“मला नाही पटत आहे हे तरीपण,” सुजाता गाडीचा वेग कमी करत म्हणाली, “तिने आम्हाला मुबीन हे नाव सांगितलं. तो देशात आहे हे तिला कुठून समजणार? अशक्य आहे. तुझा स्वतःचा साक्षीदार पण म्हणाला की गॅलरीवर जेव्हा डॉ. त्रिवेदींचा खून झाला, तेव्हा त्यांच्या मारेकर्‍याने ‘अल्ला’ अशी आरोळी ठोकली होती. मग हे...”
“आपण हे पोस्टर त्या भिंतीवर लावून पाहू. जर ते फिट बसलं तर तू माझं ऐकून घे, नाहीतर मी माझी चूक झाली हे मान्य करीन.”
तिने खांदे उडवले आणि गाडीचा वेग वाढवला.
त्रिवेदींच्या घराबाहेर एन.आय.ए.च्या गाड्या नव्हत्या. सगळे जण, अगदी मेहरोत्रासुद्धा – सीशियमच्या मागे असणार. डॉ. त्रिवेदींच्या चवीने मी घराचा दरवाजा उघडला आणि आम्ही दोघेही आत आलो, आणि सरळ त्या व्यायामाची साधनं असलेल्या खोलीत गेलो. दोघेही त्या रंग उडालेल्या जागेच्या दोन्ही बाजूंना उभे राहिलो आणि ते पोस्टर उलगडलं. ते त्या जागेवर अगदी फिट बसलं. अगदी त्या चिकटपट्टीच्या खुणाही. माझ्या मनातली उरलीसुरली शंकाही आता उरली नव्हती. नजरूल हसनला मिळालेलं पोस्टर अलिशा त्रिवेदीच्या घरातून आलेलं होतं.
सुजाताची प्रतिक्रिया मात्र मला अनपेक्षित होती.
“माझा अजूनही याच्यावर पूर्णपणे विश्वास बसत नाहीये” असं म्हणून ती बाहेर निघून गेली.
मी तिच्या पाठी गेलो. ज्या खुर्चीवर मी एजंट मेहरोत्राला बसवलं होतं, त्याच खुर्चीवर ती बसली.
“त्यांना ही भीती होती, की या पोस्टरमुळे त्यांचं गुपित उघड होईल.” मी म्हणालो, “समजा, एखाद्या एजंटने किंवा पोलीस अधिकार्‍याने धनुरासनाचं चित्र पाहिलं आणि मग अलिशाला तशा परिस्थितीत बांधलेलं पाहिलं, तर तो किंवा ती असा निष्कर्ष काढू शकतात की हे स्त्री नियमितपणे योगासनं करते, कदाचित एवढा वेळ ती अशा प्रकारे बांधलेल्या परिस्थितीत राहू शकते, कदाचित ही तिच्याच डोक्यातून निघालेली कल्पना असेल, कदाचित आपल्याला गोंधळात टाकण्यासाठी किंवा चुकीच्या दिशेने पाठवण्यासाठी तिने हे केलं असेल. कुठल्याही प्रकारे त्यांना हे होऊ द्यायचं नव्हतं. त्यामुळे ते पोस्टर त्यांनी कचर्‍यात टाकलं. सीशियम, डॉ. त्रिवेदींची गन आणि बाकी सगळ्या गोष्टीही कचर्‍याच्या डब्यात टाकल्या गेल्या. मला असं वाटतं, की आपण जर आजूबाजूच्या कचर्‍याच्या डब्यांमध्ये शोध घेतला, तर कदाचित मास्क्स, सायलेन्सर म्हणून वापरलेली कोका कोलाची बाटली, स्नॅप टाईजचा पहिला सेट, ग्लोव्हज – या सगळ्या गोष्टी आपल्याला मिळतील.”
“स्नॅप टाईजचा पहिला सेट?”
“येस. मी त्यावर येतोच आहे. पण मला थोडं पाणी प्यायची गरज आहे. माझा घसा कोरडा पडलाय.”
मी किचनमध्ये गेलो. त्याआधी जेव्हा मी इथे आलो होतो, तेव्हा रेफ्रिजरेटरमध्ये पाण्याच्या बाटल्या पाहिल्या होत्या. रेफ्रिजरेटरचा दरवाजा उघडून मी एक बाटली काढली आणि पाणी प्यायलो. तेवढ्यात मला ती गोष्ट दिसली. आतमध्ये पाण्याच्या बाटल्यांच्या शेजारी द्राक्षाच्या ज्यूसचा टेट्रापॅक ठेवलेला होता. मी तो बाहेर काढला, आणि त्याचं झाकण उघडून वास घेतला.
या कोड्याचा अजून एक भाग फिट बसला. मी आणि अमोल इथे आलो होतो, तेव्हा मी गराजमधल्या कचर्‍याच्या डब्यात जांभळ्या रंगाचे डाग पडलेले काही पेपर टॉवेल्स पाहिले होते. त्यांना द्राक्षाच्या ज्यूसचा वास येत होता.
मी हॉलमध्ये परत गेलो. सुजाता खुर्चीवरच बसलेली होती.
“मला एक सांग, या मुबीन आणि सकीबला तुम्ही सीसीटीव्ही कॅमेर्‍यात पकडलंय, बरोबर? दोघेही जेव्हा नेपाळहून भारतात आले, तेव्हा?”
“त्याचा याच्याशी काय संबंध?”
“उत्तर तर दे.”
“हो.”
“काय तारीख होती ते आठवतंय तुला?”
“हो,” ती लगेच म्हणाली, “१२ ऑगस्ट. आम्ही ताबडतोब सगळीकडे रेड अॅलर्ट जारी केला होता. १५ ऑगस्टच्या एवढ्या जवळ दोन दहशतवादी भारतात नेपाळमधून येतात याची आम्हाला वेगळीच शंका आली होती. सुदैवाने तसं काही झालं नाही. पण आम्ही त्यांच्या मागावर २४ तास होतो.”
“मग काय झालं?”
“लगेचच काही झालं नाही. मुबीन आणि सकीब यांची तीन वेगवेगळ्या ठिकाणांहून ओळख पटवून घ्यायला आम्हाला दोन महिने लागले. एफ.बी.आय. आणि मोसाद या दोघांकडूनही आम्ही खातरी करून घेतली. मग मी एक अधिसूचना लिहिली. एन.आय.ए.च्या सगळ्या ऑफिसेससाठी. ९ ऑक्टोबरच्या दिवशी ही सूचना सगळ्या ऑफिसेसमध्ये जारी झाली की हे दोघेही जण भारतात आहेत.”
“त्याच दिवशी डॉ. संतोष त्रिवेदींच्या खुनाची योजना बनायला सुरुवात झाली!”
सुजाता इतका वेळ हातांची घडी घालून बसली होती. आत्ता मी हे बोलल्यावर तिने आपले हात सोडले आणि माझ्याकडे रोखून बघितलं. कदाचित मी जे सांगतोय ते कुठे चाललंय याची थोडीफार कल्पना तिला आली असावी.
“जर आपण शेवटापासून सुरुवात केली, तर जास्त चांगलं होईल. अलिशा त्रिवेदीने तुम्हाला मुबीन हे नाव दिलं. तिला हे नाव कुठून मिळालं असेल?”
“तिने त्या दोघांपैकी एकाला त्या नावाने दुसर्‍याला हाक मारताना ऐकलं.”
“चूक. तिने तुम्हाला सांगितलं, की तिने ऐकलं. पण जर ती खोटं बोलत असेल, तर तिला हे नाव कळलं कसं? तिने १२ ऑगस्टला भारतात आलेल्या एका आंतरराष्ट्रीय दहशतवाद्याचं नाव असंच सांगितलं तुम्हाला?”
“अच्छा. म्हणजे तू म्हणतो आहेस की एन.आय.ए. किंवा इतर एजन्सीज, ज्यांच्याकडे मी लिहिलेली अधिसूचना गेली, त्यांच्यापैकी कुणीतरी तिला हे नाव सांगितलं.”
“बरोबर. त्याने तिला हे नाव सांगितलं. का? तर जेव्हा एन.आय.ए.चे हुशार अधिकारी तिला प्रश्न विचारतील, तेव्हा ती ते नाव घेऊ शकेल. हे नाव आणि अजित कालेलकरांचा खून करून त्यांच्या घराबाहेर तिची टॅव्हेरा ठेवणं हा त्यांच्या एन.आय.ए. आणि आयबी यांच्या डोळ्यांत धूळ झोकण्याच्या योजनेचा एक भाग होता.”
“त्याने?”
“मी येतो आहे त्याच्यावर. तुझं म्हणणं बरोबर आहे. तू पाठवलेली अधिसूचना एन.आय.ए.मध्ये अनेकांना मिळाली असणार. एन.आय.ए.च्या मुंबई ऑफिसमध्येच अनेकांना त्याबद्दल माहीत असेल.”
“मग?”
“मग आपल्याला आणखी मागे जाऊन या लोकांची संख्या कमी करायला पाहिजे. अलिशा त्रिवेदीचं आयुष्य आणि ज्यांना मुबीनबद्दल माहीत आहे, अशा सुरक्षाव्यवस्थेत काम करणार्‍या लोकांचं आयुष्य हे नक्की कुठे एकमेकांच्या समोर येऊ शकतात?”
तिच्या कपाळावर आठ्या आल्या, “हे कुठेही होऊ शकतं. एखाद्या मॉलमध्ये, एखाद्या पार्टीत, अगदी ती जिथे तिच्या बागेसाठी खत विकत घेत असेल तिथेही.”
ग्रेट. ती मी दाखवलेल्या शक्यतांवर विचार करायला लागली होती तर.
“मग आणखी खोलात जाऊन विचार कर,” मी म्हणालो, “ती आणि ज्याला मुबीनबद्दल माहीत आहे आणि हेही माहीत आहे की तिचा नवरा मुबीनला हव्या असलेल्या किरणोत्सर्गी पदार्थांना नियमितपणे हाताळतो, असे दोघं कुठे एकत्र येऊ शकतात?”
तिने नकारार्थी डोकं हलवलं, “कुठेही नाही. असं घडायची शक्यता लाखांत एक.....”
ती थांबली. तिच्याही ते लक्षात आलं असावं. पण त्याचा निव्वळ विचार केल्यानेही तिला धक्का बसला होता, हे मी बघू शकत होतो.
“माझा पार्टनर आणि मी – आम्ही डॉ. त्रिवेदींना सावध करण्यासाठी भेटलो होतो. तुझा माझ्यावर तर संशय नाहीये ना?”
“मी ‘त्याने’ असं म्हटलं. ऐकलंस ना तू? तू इकडे एकटी तर आली नव्हतीस.”
तिच्या डोळ्यांत एका क्षणासाठी अंगार फुलले, पण ती लगेचच शांत झाली, “वेड्यासारखं बोलू नकोस.”
ती उठून उभी राहिली, “हे बघ, माझं ऐक. तू मला सांगितलंस ते ठीक आहे, पण दुसर्‍या कोणाला बोललास तर कोणीही विश्वास ठेवणार नाही. तुझ्याकडे पुरावा, हेतू, कबुलीजबाब काही म्हणजे काहीही नाहीये. एका योगासनांच्या पोस्टरवरून तू हे असले निष्कर्ष काढतो आहेस.”
“दुसरं कुठलंही स्पष्टीकरण या सगळ्या घटनांना लागू होत नाही, आणि मी या केसमधल्या घटना आणि वस्तुस्थितीबद्दल बोलतोय. एन.आय.ए.ला कदाचित इथे दहशतवादाचा अँगल हवा असेल, पण तसं काहीही इथे नाहीये. पुरावा आहे आणि अलिशा त्रिवेदीने सांगितलेल्या गोष्टी जर आपण नीट तपासून पाहिल्या, तर तुला नीट कळेल की ती अत्यंत पाताळयंत्री बाई आहे. तुम्हाला जे ऐकायचं आहे ते तिने तुम्हाला ऐकवलं आणि तुम्ही तिचंच खरं असं मानून चाललात.”
“तिला प्रश्न मी विचारले होते.” सुजाता म्हणाली.
“काहीही फरक पडत नाही.” मी म्हणालो, “ती एक नंबरची खोटारडी आहे. आपल्याला आता खरं काय घडलंय ते माहीत आहे, त्यामुळे आपण तिचं खोटं बाहेर काढू शकतो.”
“मग तुझ्या साक्षीदाराचं काय? त्याने डॉ. त्रिवेदींच्या मारेकर्‍याला ‘अल्ला’ म्हणून ओरडताना ऐकलं. तोही या सगळ्या योजनेचा भाग आहे का? का तू असं म्हणतो आहेस की तो तिथे आहे हे मारेकर्‍यांना माहीत होतं आणि त्याने पोलिसांना सांगावं म्हणून ते 'अल्ला’ असं ओरडले?”
“नाही.” मी म्हणालो, “मला वाटतं की आपण आपल्याला जे ऐकायची इच्छा असते, ते ऐकतो. त्या मुलाने मला पुन्हा पुन्हा सांगितलं होतं की त्याची त्याने काय ऐकलं त्याबद्दल खातरी नाहीये. त्याला हेही माहीत नव्हतं की नक्की कोण ओरडलं. तो बर्‍याच अंतरावर होता आणि अंधार होता. कदाचित डॉ. त्रिवेदी ओरडले असतील. त्यांनी मृत्यूच्या वेळी त्यांच्या प्रिय पत्नीचं नाव घेतलं असेल. तिनेच आपला खून करवलाय हे त्यांना माहीतही नव्हतं.”
“अलिशा!”
“हो. ‘अलिशा’ असं ते ओरडले आणि लगेचच त्यांना गोळ्या घातल्या गेल्या. त्यामुळे आमच्या साक्षीदाराला ते ‘अल्ला’ असं ऐकू आलं.”
सुजाताने तिच्या हातांची घडी सोडली होती आणि ती विचार करत होती. माझ्यासाठी ही चांगली गोष्ट होती.
“तू स्नॅप टाईजचा पहिला सेट म्हणालास. हा काय प्रकार आहे?”
मी तिच्या हातात माझी फाईल दिली. आतमध्ये अमोलने पहाटे काढलेले क्राइम सीनच्या फोटोचे प्रिंट्स होते.
“हे फोटो पाहा,” मी म्हणालो, “काय दिसतंय तुला?”
तिने फाईल उघडली आणि फोटो पाहायला सुरुवात केली. पहिल्या फोटोंमध्ये त्रिवेदींच्या घरातली मास्टर बेडरूम सगळ्या बाजूंनी दाखवली होती.
“ही मास्टर बेडरूम आहे,” ती म्हणाली, “काय दिसत नाहीये मला?”
“एक्झॅक्टली! जे फोटोत नाहीये, तेच महत्त्वाचं आहे. या फोटोंमध्ये एकही कपडा नाहीये. तिने आपल्याला काय सांगितलं – की त्या हल्लेखोरांनी तिला तिचे कपडे काढायला सांगितले आणि पलंगावर ढकललं. मग तिचे हात आणि पाय एकत्र बांधण्याआधी या हल्लेखोरांनी तिला तिचे कपडे व्यवस्थित घडी घालून ठेवू दिले? कपाटात? शेवटचा फोटो पाहा. हाच फोटो डॉ. त्रिवेदींना ईमेलमध्ये मिळाला होता.”
सुजाताने फाईलमध्ये तो फोटो शोधला, आणि त्याच्याकडे लक्षपूर्वक पाहिलं आणि शेवटी तिच्या डोळ्यांत चमक आली.
“काय दिसतंय तुला आता?”
“तिचा रोब,” ती म्हणाली, “जेव्हा आपण तिला कपडे घालायला सांगितले, तेव्हा तिने कपाटातून रोब काढून तो घातला. या खुर्चीवर रोब नाहीये.”
“यावरून काय समजतं आपल्याला?” मी म्हणालो, "की या दयाळू हल्लेखोरांनी तिचा रोब तिच्यासाठी कपाटात व्यवस्थित टांगून वगैरे ठेवला?”
“किंवा मग अलिशाला दोनदा बांधण्यात आलं असेल आणि या मधल्या काळात हा रोब कपाटात ठेवण्यात आला असेल.”
“आणखी एक. त्या ईमेलमध्ये पाठवलेल्या फोटोकडे पाहा. पलंगाशेजारी असलेल्या टेबलावरचं डिजिटल घड्याळ बंद आहे.”
“का?”
“मला वाटतं आपण तिला वेळेसंदर्भात अडचणीत आणणारे प्रश्न विचारू आणि तिचं खोटं उघडकीस आणू, म्हणून तिने आणि तिच्या साथीदाराने फोटोवर कुठल्याही प्रकारचा वेळ देणं टाळलं असावं. कदाचित हा ईमेलमध्ये पाठवलेला फोटो काल संध्याकाळी घेतलेला नसेल. कदाचित तो त्यांच्या रंगीत तालमीच्या वेळी – दोन दिवसांपूर्वी किंवा कदाचित दोन आठवड्यांपूर्वीसुद्धा घेतलेला असू शकतो.”
सुजाताने होकारार्थी मन डोलावली. तिचा माझ्या बोलण्यावर पूर्ण विश्वास बसला होता, हे कळत होतं.
“तिला फोटोसाठी एकदा बांधण्यात आलं आणि सुटकेसाठी परत एकदा बांधण्यात आलं.”
“याचाच अर्थ जेव्हा डॉ. त्रिवेदींचा खून झाला, तेव्हा ती तिथे हजर असणार. तिने स्वतः गोळ्या झाडल्या नसतील, पण ती तिथे होती. खून रात्री ८ वाजता झाला. आमच्या साक्षीदाराच्या म्हणण्यानुसार तिथे ३ गाड्या होत्या. एक डॉ. त्रिवेदींची ऑडी, दुसरी ज्याने त्यांच्यावर गोळ्या झाडल्या, त्या माणसाची गाडी आणि तिसरी अलिशाची टॅव्हेरा. त्रिवेदींचा खून झाल्यावर त्या माणसाने ऑडीच्या डिकीतून पिग काढून आपल्या गाडीच्या डिकीत ठेवला आणि ते तिथून अजित कालेलकरच्या घरी गेले. त्याचा खून नक्की किती वाजता झाला, ते माहीत नाही, पण तो आपण अलिशाच्या घरी जाण्याच्या आधी झाला असावा. तिची गाडी कालेलकरांच्या घरासमोर सोडून देण्यात आली, आणि मग या साथीदाराने तिला घरी सोडलं आणि तिचे हात-पाय या पद्धतीने बांधले.”
“म्हणजे आपण जेव्हा तिच्या घरी पोहोचलो, तेव्हा ती बेशुद्ध अजिबात नसणार. पण तिने इतका वेळ बेशुद्ध असण्याचं नाटक चांगलं वठवलं. सर्वात जबरदस्त म्हणजे तिच्या पलंगाची खराब झालेली गादी.”
“बरोबर. आणि मूत्राच्या वासाने द्राक्षाच्या ज्यूसचा वास दबला गेला.”
“हे काय आणखी?”
“तिच्या मनगटांवरच्या आणि घोट्यांवरच्या खुणा. आपल्याला तेव्हा वाटलं होतं, की बांधल्यामुळे या खुणा पडलेल्या आहेत. पण तिला एवढा वेळ बांधून ठेवण्यात आलं नव्हतं, हे आपल्याला आता माहीत आहे. मग तरीही या खुणा आल्या कुठून? तिच्या रेफ्रिजरेटरमध्ये द्राक्षांच्या ज्यूसचा टेट्रापॅक आहे आणि मला गराजमधल्या कचर्‍याच्या डब्यात द्राक्षांच्या ज्यूसचे जांभळट डाग असलेले पेपर टॉवेल्स मिळाले. तिने द्राक्षांचा ज्यूस वापरून त्या खुणा तयार केल्या.”
“ओहो! तरीच!”
“काय झालं?”
“आम्ही तिला प्रश्न विचारण्यासाठी आमच्या कुलाबा ऑफिसमध्ये आणलं. तिथे एका छोट्या खोलीत मी तिला प्रश्न विचारत होते, तेव्हा मला द्राक्षांच्या ज्यूसचा वास आला. मला वाटलं की माझ्याआधी ज्याने कुणी ही खोली वापरली असेल, त्याने ज्यूस प्यायला असेल.”
“बरोबर.”
आता शंकाच नव्हती. तिचा पूर्ण विश्वास बसला होता. पण लगेचच तिचा चेहरा काळवंडला.
“हेतू काय आहे इथे?” ती म्हणाली, “आपण एका एन.आय.ए. एजंटबद्दल बोलतोय. आपल्याला जर हे शेवटपर्यंत न्यायचं असेल, तर एवढीशीसुद्धा फट चालणार नाही.”
मी तयार होतोच.
“हेतू हाच. अलिशा त्रिवेदी. अलिशा त्रिवेदी दिसायला सुंदर आहे. वर्धन राजनायक तिच्यासाठी वेडा झाला होता, आणि डॉ. संतोष त्रिवेदींचा अडसर त्याच्या मार्गात होता.”
सुजाताला धक्का बसलेला मला जाणवलं. तिचे डोळे विस्फारले.
“पण तो तर...”
“माझं सांगून होऊ दे. असं घडलं असणार – तू आणि तुझा पार्टनर राजनायक गेल्या वर्षी कधीतरी त्रिवेदींच्या घरी त्यांना सावधगिरीचा इशारा द्यायला गेलात. तेव्हा अलिशा आणि वर्धन यांच्यात काहीतरी आकर्षण निर्माण झालं. तिला आणि त्याला, दोघांनाही एकमेकांमध्ये रस निर्माण झाला. मग ते दोघे भेटायला लागले. कॉफी, लंच, डिनर - मग बाकीच्या गोष्टी ओघाने आल्याच. हे प्रकरण नुसतं प्रकरण किंवा आकर्षण या पातळीपर्यंत राहिलं नाही. दोघांनीही फार पुढचा विचार केला. अलिशाच्या नवर्‍याला मार्गातून बाजूला सारणं किंवा मग त्याचा कायमचा काटा काढणं. कफ परेडमधला हा बंगला, बाकीची प्रॉपर्टी, कंपनीमधले ५२% वगैरे बरेच हेतू आहेत सुजाता, आणि ही केस त्याबद्दलच आहे. सीशियम, दहशतवाद – या कशाशीही या केसचा संबंध नाहीये. अत्यंत साधी सरळ मानवी प्रेरणा आहे इथे – सेक्स आणि पैसे आणि त्यातून झालेला खून!”
तिने तिचं कपाळ दाबून धरलं, “तुला समजत नाहीये तू काय बोलतोयस ते. वर्धन राजनायकचं लग्न झालंय. दोन मुलं आहेत त्याला. म्हणून तर मी त्याची पार्टनर झाले. तो आपल्या बायकोशी अत्यंत एकनिष्ठ आहे, आणि ऑफिसमधल्या स्त्रियांच्या बाबतीत अत्यंत सभ्य.”
“समोरच्या स्त्रीने प्रतिसाद देईपर्यंत कुठलाही पुरुष सभ्यच असतो सुजाता. त्याचं लग्न झालंय आणि त्याला दोन मुलं आहेत याने काहीही फरक पडत नाही.”
“आता तू माझं ऐकून घेशील का?” ती म्हणाली, “तुझा वर्धनबद्दल काहीतरी गैरसमज झालाय. तो अलिशाला याआधी कधीही भेटलेला नाहीये. जेव्हा मी डॉ. त्रिवेदींना भेटायला आले होते, तेव्हा तो माझा पार्टनर नव्हता आणि मी कधीही तो माझा पार्टनर होता असं तुला सांगितलेलं नाही.”
आता धक्का बसायची पाळी माझी होती. तिचा आत्ताचा पार्टनर हाच आदल्या वर्षी तिचा पार्टनर असणार हे मी गृहीत धरलं होतं. म्हणून तर राजनायक गाडी घेऊन आल्यावर मी सुजाताला तिथून बाहेर काढलं होतं.
“मग तुझा पार्टनर कोण होता गेल्या वर्षी?”
ती माझ्याकडे बघत नव्हती, “माझा आधीचा पार्टनर म्हणजे वैताग होता. अत्यंत रागीट, उतावळा आणि सतत माझ्याशी स्पर्धा करायला आणि मला अपमानित करायला तयार. म्हणून तर मी वर्षाच्या सुरुवातीला माझा पार्टनर बदलून घेतला.”
“तुझा पार्टनर कोण होता सुजाता?”
तिने माझ्याकडे रोखून पाहिलं, “शशांक मेहरोत्रा.”
आता मला परत एकदा धक्का बसला. सुजाता जे मला सांगत होती, त्या वस्तुस्थितीची मी कल्पनाही केलेली नव्हती.
“काय नशीब आहे! आज सकाळी या प्रकरणातल्या खुन्याला मी हातकड्या घालून इथे, या खोलीत डांबून ठेवला होता! जेमतेम ४ तासांपूर्वी!”
सुजाताच्या चेहर्‍यावर तर मुळासकट हादरल्याचे भाव होते. डॉ. संतोष त्रिवेदींचा खून हा एका एन.आय.ए. एजंटने केला होता आणि सीशियमची चोरी ही त्यावरून लक्ष हटवण्यासाठी रचलेला एक भूलभुलैया होता हे तिच्या अजूनही पचनी पडलेलं दिसत नव्हतं, पण पुरावा बिनतोड होता.
“तुझ्या लक्षात येतंय पुढे काय झालं असतं?” मी विचारलं, “तिचा नवरा मरण पावलाय, तिला सहानुभूतीची गरज आहे, तो या केसवर काम करतोय, त्या निमित्ताने तो तिला भेटायला येतोय, मग ते एकमेकांचे मित्र होतात, मग प्रेमात पडतात – आणि कोणालाही त्यात काहीही वावगं वाटत नाही. दरम्यान तुम्ही मुबीन आणि सकीबचा शोध घेत बसता.”
“आणि समजा आम्ही त्यांना पकडलं, तरी काय?” सुजाताचा स्वर एकदम हताश होता, “ते तर या सगळ्यात आपला सहभाग असल्याचं नाकारतीलच. आणि ते खरं बोलत असतील. पण त्यांच्यावर विश्वास कोण ठेवेल? दहशतवाद्यांना त्यांनी न केलेल्या गुन्ह्यात गुंतवणं हे मात्र डोकं आहे. मानायला पाहिजे.”
“नजरूल हसन,” मी म्हणालो, “त्या बिचार्‍या माणसामुळे या सगळ्या प्रकरणाचा पत्ता लागला. त्याच्याशिवाय तुम्ही मुबीन आणि सकीब यांना शोधात बसला असता.”
“मग आता काय राजेंद्र?”
“माझ्या मते आपण त्यांना दोघांनाही उचलू या. दोघांनाही वेगवेगळ्या खोल्यांमध्ये ठेवू या आणि एकमेकांविरुद्ध बोलायला भाग पाडू या. मला वाटतंय अलिशा पहिल्यांदा तोंड उघडेल. ती सगळं मेहरोत्रावर ढकलेल. ती असंही म्हणायला कमी करणार नाही, की त्याने तिच्यावर बळजबरी केली, आणि तिला तिच्या नवर्‍याच्या हत्येमध्ये सहभागी व्हायला भाग पाडलं.”
“होय,” सुजाता आणि माझं एकमत व्हायचे प्रसंग फार दुर्मीळ असायचे. हा त्यातलाच एक. “मी त्याच्याबरोबर काम केलंय. तो तसा साधासरळ माणूस आहे. हे असले छक्केपंजे त्याला जमत असावेत असं...”
तिचा फोन वाजला. तिने स्क्रीनकडे पाहिलं.
“वर्धनचा फोन आहे.”
“त्याला विचार मेहरोत्रा कुठे आहे ते.”
तिने फोन उचलला. समोरून राजनायकने बहुतेक मी कसा आहे याच्यावर प्रश्न विचारले असावेत, कारण ती माझ्यावर चालू असलेल्या तथाकथित उपचारांबद्दल बोलत होती. बोलता बोलता तिने सहज विचारलं, “शशांक कुठे आहे? त्याच्या आणि राजेंद्रच्या भांडणाबद्दल मला जरा त्याच्याशी बोलायचंय.”
पलीकडून जे काही उत्तर आलं, ते चांगलं नसावं, कारण तिच्या चेहर्‍यावर एकदम विचित्र भाव आले.
“कधी?” तिने विचारलं.
पलीकडून उत्तर आल्यावर ती उठून उभी राहिली, “मी काय म्हणते वर्धन, मला जायला हवं. राजेंद्रला बहुतेक १० मिनिटांत सोडतील. मी इथनं निघाले की तुला फोन करते.”
कॉल संपवल्यावर तिने माझ्याकडे पाहिलं, “हे असं खोटं बोलणं, आणि तेही माझ्या पार्टनरशी, हे बरोबर नाही. तो कधीच विसरणार नाही हे.”
“मी बोलेन त्याच्याशी. तो काय म्हणाला पण?”
“त्या नेपिअन सी रोडवरच्या बेसमेंटमध्ये अनेक एजंट्स आहेत आत्ता. नक्की किती ते वर्धनलाही माहीत नाही. तुला आठवत असेल की मी रोहित खत्रीला ग्रीन्समधून आणायला जाणारी टीम जसलोककडे वळवली होती. शशांक मेहरोत्रा त्या टीममध्ये होता. त्यातले बाकीचे लोक बेसमेंटमध्ये गेले. तो एकटाच ग्रीन्सकडे गेलाय. त्याने आपणहून सांगितलं की तो रोहित खत्रीला घेऊन येईल.”
“तो एकटाच गेला?”
“असं वर्धन म्हणाला.”
“कधी?”
“अर्धा तास तरी झाला असेल.”
“तो रोहितला मारायला गेलाय तिथे.”
आम्ही त्याक्षणी धावलो.

++++++++++++++++++++++++++++++++

गाडी या वेळीही सुजातानेच चालवली. तशीही ती वेगानेच चालवायला हवी होती. ग्रीन्स म्हणजे मरीन ड्राइव्ह पोलीस स्टेशनच्या जवळ. आम्ही होतो कफ परेडच्या जवळ. जरी अंतर फार नसलं, तरी मेहरोत्रा अर्धा तास आधी निघाला होता, म्हणजे तो ग्रीन्सपर्यंत नक्कीच पोहोचू शकला असता.
मी आधी अमोलला फोन केला. तो कालेलकरांच्या घरून कुलाब्याला यायला निघाला होता. मी त्याला ग्रीन्सकडे यायला सांगितलं.
दुसरा फोन मी मरीन ड्राइव्ह पोलीस स्टेशनमध्ये केला. तिथला एक कॉन्स्टेबल रोहितच्या रूमवर लक्ष ठेवून होता.
“मी स्वतः आल्याशिवाय कुणालाही त्याच्यापर्यंत जाऊ देऊ नका,” मी बजावलं.
“हो सर.”
“तो जर ग्रीन्सच्या मागच्या बाजूने गेला तर?” मी सुजाताकडे पाहात स्वतःलाच प्रश्न विचारला.
“मी काय म्हणते,” ती म्हणाली, “रोहितने शशांकचा चेहरा पाहिलेला नाहीये. तो जरी रोहितपर्यंत पोहोचला तरी तो पहिल्यांदा त्याच्याकडून ही माहिती काढून घ्यायचा प्रयत्न करेल, आणि जेव्हा त्याला समजेल की रोहितपासून आपल्याला धोका नाही, तेव्हा...”
“अजिबात नाही. ज्या क्षणी सीशियम सापडलं, त्या क्षणी त्याला समजलं असणार की त्याचा खेळ संपलेला आहे. त्याला जिथून धोका आहे, त्या सगळ्या व्यक्तींना तो संपवणार. पहिल्यांदा रोहित, मग अलिशा...”
“अलिशा? हे सगळं तिच्यामुळे झालं ना पण?”
“ते काहीही असू दे. तो आता सारासार विचार करण्याच्या परिस्थितीत नसणार.”
“बरोबर आहे तुझं,” सुजाता म्हणाली, “आता त्याचं लक्ष या प्रकरणातून बाहेर कसं निघायचं, त्याच्याकडे असणार. जर अलिशालाच उडवलं तर....”
तिने एकदम गाडी वळवली आणि समोरच्या लाल सिग्नलची पर्वा न करता यू टर्न घेतला.
“हे काय करते आहेस तू? मरीन ड्राइव्हकडे जायचंय आपल्याला.”
“नाही. तूच म्हणालास ना की रोहितने मेहरोत्राचा चेहराही पाहिलेला नाही?”
“हो.”
“पण अलिशाने तर पाहिलाय ना? शेवटी तो प्रशिक्षित एजंट आहे हे विसरू नकोस. त्याने रोहितला आणायला जातो असं ऑफिसमध्ये सांगितलं असेल, पण प्रत्यक्षात तो अलिशाला संपवायला जातोय, आणि आपणही तिथेच जायला पाहिजे.”
माझ्या लक्षात आलं. रोहितपेक्षाही अलिशा हा मोठा धोका होता मेहरोत्रासाठी. तिला तो नक्कीच आधी संपवणार. तीच जर नसेल, तर त्याच्याविरुद्ध साक्ष कोण देणार?
कुलाबा मार्केट आणि कफ परेड यांना जोडणारी एक चिंचोळी गल्ली आहे. सुजाताने त्या गल्लीतून गाडी घातली आणि आम्ही कुलाबा भागात आलो.
“कुठे आहे तुमचं ऑफिस?”
“रेडिओ क्लबच्या समोर.”
मी लगेचच अमोलला फोन केला आणि त्याला तिथे यायला सांगितलं. तो काही विचारायच्या आत फोन बंद केला.
कुलाबा मार्केटमधून रेडिओ क्लबपर्यंत पोहोचायला आम्हाला १० मिनिटं लागली असतील, पण ती १० मिनिटं म्हणजे १० तास वाटले मला.
रेडिओ क्लबच्या समोर असलेल्या एका जुन्यापुराण्या, ब्रिटिशकालीन इमारतीसमोर सुजाताने गाडी थांबवली.
“इथे?” मी अविश्वासाने विचारलं.
“हो. बाहेरून काय दिसतं त्यावर जाऊ नकोस. आत पूर्णपणे वेगळं आहे.”
सुजाता कुणालातरी फोन करत होती. फोन उचलला गेला नाही.
“कुणाला फोन करते आहेस?”
“इथे नेहमी एक on duty एजंट असतो. ऑफिस कधीही रिकामं ठेवायचं नाही असा नियम आहे. पण तो उचलत नाहीये.”
“आणि तुम्ही अलिशाला कुठे ठेवलंय?”
“चौथ्या मजल्यावर. तिथे एक टीव्ही रूम आहे. त्यामध्ये आहे ती.”
“तिच्यावर लक्ष ठेवायला कुणी आहे?”
“अर्थात. तिला एकटं सोडायचं नाही, असं मी सांगितलेलं आहे.”
अमोलची गाडी त्याक्षणी तिथे येऊन थांबली.
“तुला येताना एजंट मेहरोत्रा दिसला का?” अमोल गाडीतून उतरल्यावर मी विचारलं.
“कोण?”
“एजंट मेहरोत्रा. ज्याला आपण आज सकाळी हातकड्या घातल्या होत्या तो!”
“नाही सर. का?”
“तो या सगळ्या प्रकरणाच्या मागे आहे. मी तुला सांगतो नंतर!
“तो इथे का येईल पण? ही कुठली जागा आहे?”
“हे एन.आय.ए.चं ऑफिस आहे. एजंट मेहरोत्रा इथे अलिशा त्रिवेदीला मारायला येईल असा आम्हाला संशय आहे.”
“ती पण इथे आहे?”
“हो. एक काम कर. या दरवाजापाशी थांब. आम्ही वरती जातोय. चौथ्या मजल्यावर. जर मेहरोत्रा इथून बाहेर आला, तर त्याला सोडू नकोस.”
“येस सर!”
आम्ही लिफ्टच्या दिशेने गेलो. लिफ्टमध्ये शिरलो आणि सुजाताने तिचं कीकार्ड वापरून लिफ्ट चालू केली.
“इथे एवढा शुकशुकाट का आहे?” मी विचारलं.
“बहुतेक सगळे एजंट्स सीशियमच्या मागे गेलेत. म्हणून तर मेहरोत्राने संधी साधली ना!”
चौथ्या मजल्यावर लिफ्ट पोहोचली. मी आणि सुजाता आमच्या गन्स घेऊन तयार होतो. पण चौथ्या मजल्यावर कुणीच दिसत नव्हतं.
मी ऑफिसमध्ये प्रवेश केला. सुजाताही माझ्या पाठोपाठ आली. हे एन.आय.ए. ऑफिस म्हणजे एक मोठा ट्रेनचा डबा असल्यासारखं होतं. एका बाजूला सगळे क्युबिकल्स आणि एका बाजूला तीन रूम्स होत्या. क्युबिकल्सच्याच जवळ बरीच इलेक्ट्रॉनिक उपकरणं होती.
पहिल्या रूमला एक छोटीशी खिडकी होती. मी आत पाहिलं, तर एक माणूस खुर्चीवर बसला होता. त्याचं डोकं मागे होतं आणि डोळे उघडे होते. त्याच्या शर्टच्या समोरच्या भागावर लाल रंग पसरलेला होता. मी सुजाताला दाखवल्यावर तिने एक निःश्वास सोडला.
खोलीचा दरवाजा किलकिला होता. आम्ही दोघेही आत शिरलो. अलिशा त्रिवेदी जमिनीवर बसली होती. तिचं डोकं मागच्या भिंतीला टेकलं होतं. तिचे डोळे उघडे होते, पण ती जिवंत नव्हती. भिंत रक्ताने लाल झाली होती. तिच्या पायांजवळ एक गन ठेवलेली होती. .३८.
मेहरोत्राचा डाव माझ्या लक्षात आला. त्याने असं भासवायचा प्रयत्न केला होता, की अलिशाने त्या एजंटकडून गन हिसकावून घेतली, त्याला मारलं, आणि मग त्याच गनने आत्महत्या केली. जेवढा वेळ आणि संधी होती, त्याचा फायदा घ्यायचा प्रयत्न केला होता त्याने.
तो इथेच कुठेतरी जवळपास असण्याची शक्यता होती. मी दरवाजाजवळ गेलो. सुजाता माझ्या बाजूला होती. आम्ही या खोलीतून बाहेर पडलो आणि दुसर्‍या खोलीकडे जाणार, तेवढ्यात इलेक्ट्रॉनिक उपकरणं जिथे ठेवली होती, तिथे मला हालचाल जाणवली. मी सुजाताला ते दाखवलं. आम्ही दोघांनीही आमच्या गन्स तयारीत ठेवल्या. पुढच्याच क्षणी आम्हाला मेहरोत्रा तिथून एका दुसर्‍या दरवाज्याच्या दिशेने धावताना दिसला.
“मेहरोत्रा! थांब!” मी ओरडलो.
तो दरवाजापर्यंत पोहोचला होता, तो वळला, आणि त्याने गोळ्या झाडायला सुरुवात केली. मी त्याक्षणी एका क्युबिकलचा आडोसा घेतला. माझ्या बाजूने सुजाताने दोन गोळ्या झाडलेल्या मला ऐकू आल्या.
तो दरवाजातून पुढे पळाला आणि आम्ही दोघेही उठून उभे राहिलो आणि त्याच्या मागोमाग पळालो. दरवाजाच्या थोडं पुढे जिना होता.
“हा जिना कुठे जातो?”
“आपण ज्या दरवाज्यातून इमारतीच्या आत आलो, त्याच्याच जरा बाजूला निघतो हा जिना. मला वाटतं त्याने त्याची गाडी तिकडेच पार्क केली असणार.”
माझी भिस्त आता अमोलवर होती. मी त्याचा नंबर डायल केला. त्याने उचलला.
“तो खाली येतोय.” मी बोललो. मला खालच्या पायर्‍यांवर मेहरोत्राच्या बुटांचा आवाज येत होता. तो खूपच पुढे होता. मी तीन-तीन पायर्‍या घेत उतरायला सुरुवात केली. सुजाता माझ्या मागोमाग येत होती.
तेवढ्यात गोळ्यांचा आवाज ऐकू आला. कोणी झाडल्या आणि कोणावर ते खाली गेल्यावरच समजलं असतं.
मी आणि सुजाता बाहेर आलो. एका गाडीला टेकून अमोल उभा असलेला मी पाहिलं. त्याच्या डाव्या खांद्यात गोळी घुसली होती बहुतेक.
“ही मेहरोत्राची गाडी आहे.” सुजाता अमोल ज्या गाडीला टेकून उभा होता, तिच्याकडे निर्देश करत म्हणाली.
“कुठल्या दिशेने गेलाय तो?”
अमोलने गेटवे ऑफ इंडियाच्या दिशेने हात केला, “मी मारलेल्या दोन गोळ्या त्याला लागल्या आहेत सर. तो फार दूर जाऊ शकणार नाही.”
मी आणि सुजाता धावतच त्याने दाखवलेल्या दिशेने गेलो. रस्त्यावर एका ठिकाणी रक्त सांडलेलं दिसलं. मेहरोत्रा जखमी झाला होता. फार दूरवर जाऊ शकला नसता. पण गेटवेच्या जवळ तो एखाद्या टॅक्सीवाल्याला किंवा गाडीवाल्याला धमकावून त्याची गाडी पळवण्याची शक्यता होती.
अजून थोडं पुढेही रक्त सांडलं होतं. त्याच्या रोखाने आम्ही जायला सुरुवात केली. गेटवे प्रोमेनाड चालू होईपर्यंत रक्त दिसत होतं, नंतर अचानक पुढे काहीही नव्हतं.
तेवढ्यात दोन गोळ्या हवेत झाडल्याचा आवाज ऐकू आला आणि पाठोपाठ लोकांच्या किंकाळ्या आणि त्यांच्या धावण्याचा आवाज. मी कुलाबा कॉजवेच्या दिशेने धावलो, आणि मला अगदी वेळेत कॅफे गॅलरीमध्ये मेहरोत्रा शिरत असताना दिसला.
“गॅलरीमध्ये शिरलाय तो,” मी माझ्यापाठोपाठ धावत आलेल्या सुजाताला सांगितलं.
“मी त्यांच्या किचनच्या दरवाजाने घुसते. तू इथून बघ,” ती मला म्हणाली आणि मी काही बोलण्याआधी मागच्या बाजूला धावली.
मी गॅलरीच्या दरवाजाच्या दिशेने सावधगिरीने एक एक पाऊल पुढे टाकू लागलो.
तेवढ्यात माझा फोन वाजला. एक डोळा दरवाजावर ठेवून मी बघितलं तर सुजाताचा फोन होता. मी उचलला.
“तो आतमध्ये आहे,” ती म्हणाली. "मला दिसतोय तो इथून. तू पुढच्या दरवाजाने आत ये. जर त्याने काही केलं, तर मी कव्हर करते तुला.”
फोन बंद न करता मी आत शिरलो. गॅलरी एकदम छोटेखानी रेस्टॉरंट आहे, त्यामुळे मेहरोत्रा तिथे कुठे लपू शकेल अशी शक्यता नव्हतीच.
तो एका रेफ्रिजरेटरला टेकून बसलेला दिसला मला.
माझ्या गनवरची माझी पकड घट्ट झाली.
तेवढ्यात मला सुजाताचा आवाज ऐकू आला, “शशांक, मी सुजाता. तुला मदत हवी आहे बहुतेक.”
मी पाहिलं, तर सुजाता त्याच्यापासून जेमतेम ६ फुटांवर होती. तिने तिची गन खाली ठेवली होती.
“कुणीही मला मदत करू शकत नाही.” मेहरोत्रा म्हणाला.
“सगळं संपलंय शशांक. शरण ये. तू एक चांगला ऑफिसर आहेस.”
“होतो.” तो खोकला.
“मी तुझ्याकडे येतेय शशांक. मला तुला मदत करायचीय.”
“नाही, नको. मला तुलाही गोळी घालावी लागेल.”
ती जिथे होती, तिथेच थबकली.
“मला फक्त एक सांगायचंय,” तो कुठेतरी शून्यात पाहात म्हणाला, “हा सगळा तिचा प्लॅन होता. तिला त्याला ठार मारायचं होतं. मला फक्त ती हवी होती. पण तिची हीच मागणी होती. मी तिला जे हवं ते केलं... आणि ...”
मी एक पाऊल पुढे आलो. मी इथे आहे, हे मेहरोत्राला कदाचित जाणवलं नसावं.
“आय अॅम सॉरी सुजाता. सांग त्यांना. आय अॅम सॉरी!”
मी आणि सुजाता काही बोलायच्या आत त्याने आपली गन कपाळाला टेकवली आणि ट्रिगर दाबला.
मी आणि सुजाता त्याच्याकडे धावलो. त्याचं डोकंही अलिशाप्रमाणेच भिंतीला टेकलं होतं. गनसुद्धा तशीच बाजूला पडली होती.
त्याक्षणी रेस्टॉरंटमधल्या घड्याळाने १ ठोका दिला. मी घड्याळात पाहिलं. दुपारचा एक.
माझ्याकडे आल्यापासून जवळपास साडेबारा तासांनी ही केस क्रॅक झाली. एका गॅलरीपासून सुरू होऊन दुसर्‍या गॅलरीमध्ये संपली. पाच लोकांनी आपले प्राण गमावले, एक जण – अमोल जखमी झाला आणि एक जसलोक हॉस्पिटलमध्ये मृत्यूची वाट बघत होता.
मी आणि सुजाता गॅलरीच्या बाहेर आलो. समोर कुलाबा कॉजवेवर वाहतूक काहीही न घडल्यासारखी अव्याहत चालू होती.
मी अमोलला फोन केला, “तुझ्यासाठी गाडी पाठवतोय मी. आणि हो, जसलोकला घेऊन जाईल तुला ती गाडी. चालेल ना?”
तो हसला, “अर्थात सर.”
मी आणि सुजाता – आम्ही समोरच्या वाहत्या रस्त्याकडे एकदा पाहिलं, आणि आपापल्या दिशेने गेलो.